Australië

Vandaag is onze laatste relaxte dag in Australië. Het is nogal onwerkelijk en ik kan me ook niet goed voorstellen dat we ons over 3 dagen weer op Nederlandse bodem zullen bevinden. Hoewel het hier heerlijk is, we zitten heerlijk in de schaduw onder een rieten afdakje met een lekker windje en uitzicht op zee, het is ongeveer 27 graden en de kinderen zijn aan het knutselen, Fre leest een boekje/doet een dutje en ik zit dus te schrijven kijken we ook weer uit naar onze thuiskomst.

Na 7 maanden reizen en dus ook bijna 7 maanden kamperen zijn we allemaal toe aan weer een “normale situatie.” De kinderen kijken er ook erg naar uit om weer naar school te gaan. Gelukkig kunnen ze weer naar hun oude klassen terug, dat was even spannend of dat wel zou lukken. Ook een huis heeft Fre weten te regelen met zeer veel dank aan Hommo,Fre zijn geliefde broer. We gaan in de Amersfoortse binnenstad wonen, in een van de muurhuizen in ieder geval het eerste half jaar, daarna zien we wel weer.

Vandaag dus onze laatste relaxte dag want morgen zitten we de hele dag in de auto. We zitten nu in Kalbarri, West Australië en rijden morgen naar Perth [7 uur] waar we bij een Nederlandse gezin overnachten die we in NZ hebben ontmoet. En overmorgen vertrekt ons vliegtuig vanuit Perth naar Schiphol!

We zitten nu aan de westkant van Australië maar we zijn begonnen aan de oostkant nu zo’n drie weken geleden. Australië is erg mooi en groot! Heel Europa past gemakkelijk in Australië. Ik voel me hier meer thuis dan in NZ moet ik zeggen. NZ is natuurlijk super mooi met zijn adembenemende landschappen maar het heeft ook iets kneuterigs. [wat misschien ook juist zijn charme is}. Australië mist dat kneuterige, is mee geürbaniseerd terwijl het wel de weidse stranden en zijn beach life heeft.

Na onze aankomst in Sydney zijn we doorgereden naar Cattai, een klein National Park op amper 1 uur rijden van Sydney. In dit park kan je ook kamperen en er leven allemaal kangaroo’s. Na 2 minuten rijden kwam de eerste groep kangaroo’s al voorbij springen. Ook op het grasveld rondom onze camper zitten de hele tijd grote groepen kangaroo’s te grazen zodat je ze goed kan observeren. De volgende dag zijn we na een kort bezoek aan Sydney doorgereden naar de Blue Mountains. We hadden wat moeite met het navigeren in en rond Sydney, het lukte bijna niet om de stad weer uit te komen. Uiteindelijk kwamen we veel te laat aan in the Blue Mountains [22.00] en hebben uiteindelijk gekampeerd op een free campsite wat de lelijkste plek was waar we ooit gekampeerd hebben; aan een snelweg en een spoorlijn waar super zware goederen wagons overheen kwamen.

We hadden in het begin sowieso even wat moeite om onze weg te vinden in Australië. NZ is natuurlijk veel kleiner en de afstanden zijn veel korter en de bewegwijzering is ook beter. Alles staat goed aangegeven in NZ zeker wat toerisme betreft.

In de Blue Mountains, die zo heten omdat de eucalyptus bomen een blauwe etherische olie produceren hebben we een wandeling gemaakt in een rain forrest en er waren drie verschillende manieren om over de valley heen te gaan, een soort treintje [het steilste kabeltreintje te wereld] een kabelbaan [de hoogste ter wereld] en nog een ander soort kabelbaan die ook vast in iets het beste was ter wereld. Natuurlijk hebben we dat alle drie gedaan en sommige dingen zelfs meerdere keer want de ticket gaf onbeperkt toegang.

Na de Blue Mountains zijn we via de kust in twee weken naar Melbourne gereden. Daarbij zijn we vooral onder de indruk van het wildlife in Australië. In NZ hebben we behalve de dolfijnen en zeehonden alleen maar dode possums [buidelratten] op de weg gezien. Hier komen veel parkieten en papagaai- achtige voor. Deze leven meestal in grote groepen en maken een hoop lawaai zodat ze makkelijk te spotten zijn. Wij hebben veel van deze vogels behandelt in de praktijk en het is een lust voor het oog om zo’n grote groep geel kuif kakatoe’s te zien vliegen of om ze te zien foerageren op het gras.

We hebben ook een bezoek gebracht aan een klein wild parkje waar ze ook wombats opvangen zodat je deze dieren ook kon aaien, in de natuur zijn ze erg schuw en dus niet makkelijk te spotten. Het was überhaupt de eerste keer dat ik ooit een wombat heb gezien. Ook de kangaroo’s kon je hier aaien en voeren. En natuurlijk hebben we ook de koala’s gezien, super schattige wezens.

Jervis Bay was onze favoriete plek, een national park waar we heerlijk koel onder de bomen konden kamperen en waar je zo naar het strand kon lopen. Super mooi wit zandstrand [het witste zand!!]. We hebben hier 2 nachten gestaan en hebben heerlijk weer gehad, lekker gezwommen en genoten van het vrolijke gekwetter van alle papegaaien en parkieten. Ook leven hier walibi’s maar die komen alleen tevoorschijn als de kinderen even weg zijn. We hadden zelfs een possum in onze camper gehad. We laten ’s nachts altijd de achterklep open staan omdat het anders wel erg benauwd wordt als je met zijn vijven in de bus slaapt en de possum sprong zo op onze aanrecht. Gelukkig sprong hij er ook meteen weer uit toen wij wakker werden want als hij op het bed van de kinderen zou zijn gesprongen hadden we grote paniek gehad denk ik.

De camper die we in Australië huren is helaas niet veel groter dan onze oude bus van NZ. De grote camperbussen moet je minstens een half jaar van te voren boeken. Omdat wij niks hebben vastgelegd moeten we het dus met een kleine camper doen. We passen erin met zijn vijven maar je moet niet vragen hoe. Ik zei de hele tijd tegen Fe dat ik er een filmpje van moest maken als hij in zijn bed klom want dat zag er erg grappig uit. Fre en ik sliepen boven in een alkoof en de kinderen in een groot bed beneden. Om in je bed te komen moet je een soort yoga- achtige toestand uitvoeren waarbij Fre creatief gebruik maakte van het dakraam. Gelukkig hadden we ook ons tentje meegenomen uit NZ zodat we die ook nog konden gebruiken.

Het is wel vreemd hoe dat werkt met spullen, het is altijd moeilijk om daar afstand van te doen. Zoals dat tentje die we bij de bus in NZ hadden gekregen. Toch zonde zo’n handig tentje, laten we hem toch maar meenemen waar ik nu dan ook blij mee ben. Maar zo geldt dat ook voor de slaapzakken die we in Afrika hebben gekocht en sindsdien meenemen terwijl we ze niet meer nodig hebben gehad [maar dat wist ik natuurlijk niet]. Nu we ze toch al zo’n tijd meenemen kunnen we ze net zo goed meenemen naar NL, zo kom je dus aan je spullen! En die spullen hebben we 7 maanden geleden zo ongeveer gehalveerd.

Op onze route van Sydney naar Melbourne komen we langs Tuross Head en dat is de woonplaats van Nick en Danielle die we in NZ hebben ontmoet en ons hadden uitgenodigd om hun te bezoeken als we in Australië waren. Omdat telefonisch contact tot niets leidden hebben we besloten om langs te rijden en te kijken of ze thuis waren. Het werd een erg gezellige avond en ochtend. Ze hebben ons zeer gastvrij onthaald en de wijn vloeide rijkelijk. Ik heb heerlijk geslapen samen met Lola en Luka in een groot bed in hun caravan die bij hun op de oprit stond. Na een gezamenlijk ontbijt en nog 3 koppen koffie terwijl de kinderen filmpjes kijken op de bank; ze hebben al een half jaar geen tv mee gekeken dus dat werd zeer gewaardeerd, zijn we door gereden naar Eden.

Dat was een zeer leuke camping omdat er kinderfietsen aanwezig waren waar de kinderen dankbaar gebruik van maakte. Ze hebben ook een half jaar niet meer gefietst, ze konden het gelukkig nog wel. Op deze camping waren ook veel regenbooglorrie ’s en kakatoe’s aanwezig die erg tam waren omdat iedereen ze voert. Hier hebben we ook een museum bezocht die geheel gewijd was aan de bijzondere relatie die het dorp heeft met de orka’s. De orka’s hielpen de walvisvaarders mee door de walvissen de baai in te jagen en deze strategisch af te sluiten in de bloeitijd van de walvissenjacht. Vervolgens waarschuwde de orka’s de walvisvaarders door met hun staart slaand op het water de aandacht te trekken net zolang tot de walvisvaarders het opmerkte en in hun boten sprongen. De orka’s leidde ze dan naar de walvissen toe. Hun beloning bestond uit de lippen en de tong van de walvissen als deze geslacht waren. Eden was de enige stad waar ze ook s ’nachts op walvisjacht konden dankzij de orka’s. Er was een orka, genaamd Tom die de boten met een touw in zijn bek naar de haven trok. Zijn kiezen waren hierdoor aan een kant helemaal afgesleten. Zijn skelet is gevonden op het strand en mede hierdoor herkend, zijn skelet lag in het museum tentoongesteld. Een zeer bijzonder verhaal.

Philippe Island stond ook op het programma vanwege de pinguïnparade dit was echter een minder geslaagd uitje. Er komen hier elke avond pinguïns aan land omdat zij hier hun vaste verblijfplaats hebben. Ze komen dan uit de zee en lopen dan door de duinen naar hun nest toe. Dit doen ze altijd een kwartier tot een half uur na zonsondergang. Omdat dit altijd op een vast tijdstip plaats vindt is het dus makkelijk te managen en hebben ze er een ware attractie van weten te maken. Wij hadden de pech dat ze net in de rui waren en dan gaan ze gedurende 2 weken niet de zee in maar daar kwamen we pas later achter, dat vertellen ze er niet bij als je je ticket koopt. Daarom leek het meer op een mensenparade dan op een pinguïnparade. Zo zaten we op een verkeerd gebouwde tribune, die slecht zicht gaf op het strand in het donker en in de regen[!] samen met minstens 900[!] andere toeristen waarbij de japanners zeker in de meerderheid verkeerde, te kijken naar een verlicht strand waar amper 20 pinguïns uit zee kwamen om via het strand de duinen in te waggelen in plaats van de beloofde honderden. De historische boerderij en de koala sanctuary waren wel hun bezoek waard.

In Melbourne hebben we het vliegtuig genomen naar Perth. Daar hebben we een 4x4 pick-up gehuurd met tent. De westkust is veel ruiger, droger en minder geürbaniseerd dan de oostkust. Onze eerste plaats waar we overnachten, Lancelin had grote zandduinen waar je ook met je auto in mocht. De kinderen vinden het erg leuk om de duinen te beklimmen en er weer van af te rennen. Het had wel iets weg van Sossus vlei. Terwijl Fre zijn eigen lolletje had met zijn 4x4. De volgende dag wilde Fre de zon op zien komen en zijn we ’s ochtends nog een keer naar de duinen gereden daarna zouden we gaan ontbijten. Helaas kwamen we toen vast te zitten dus dat ontbijt moest nog even wachten. Er kwam al snel hulp, een paar jonge jongens met een pick-up hebben ons er uiteindelijk uitgekregen, zo verdienen ze hier dus hun zakgeld.

In Cervantes hebben we geluncht en ’s middags lekker gezwommen en op het strand gelegen. Plots kwamen er 2 dolfijnen heel dichtbij het strand voorbij zwemmen. We zijn snel het water ingegaan en toen kwamen ze een rondje om ons heen zwemmen terwijl wij tot onze knieën in het water stonden, heel bijzonder. Toen zwommen ze weer verder. Andere mensen die aan kwamen lopen dachten dat wij met onze hond aan het spelen waren! Later op de middag kwamen ze nog een keer langs en herhaalde zich hetzelfde fenomeen.

De volgende plek waar we overnachten heette Jurien en eigenlijk hebben we daar alleen gerelaxt. De camping lag aan zee en er was een springkussen waar de kinderen zo’n 8 uur op hebben gesprongen. Wolf had een leuk vriendje gemaakt. Lachie een Australisch jongetje en ze hebben non –stop samen gespeeld. Bij het afscheid kreeg Wolf Lachie zijn rugbybal als aandenken en alvast als verjaardagscadeau want Wolf had verteld dat hij bijna jarig wordt. Wolf op zijn beurt gaf hem een eigen gemaakte tekening uit zijn reisschriftje.

In Geraldton zijn we bijna weggewaaid, het waaide daar zeer hard, onze tent heeft windkracht 8 overleefd en wij dus ook. Het is toch heel bijzonder dat de kinderen overal goed kunnen slapen, in de bus, tent, op voorstoelen van een camper en nu dus met hele harde wind in een tent. Ik heb de halve nacht wakker gelegen maar als ik aan de kinderen vraag of ze lekker hebben geslapen antwoorden ze alle drie zoals altijd “Ja, mama”. In Geraldton stond een heel interessant museum over de Batavia. Die is 400 jaar geleden hier vast gelopen voor de kust terwijl ze onderweg waren naar voormalig Indië. Ze zijn toen met het bevoorradingsloepje van hier naar Jakarta gevaren in 30 dagen om hulp te halen. De overgebleven bemanningsleden bleven achter op een eiland, te wachten of ze ooit gered zouden worden en of dat nog niet erg genoeg was vond er ook nog muiterij plaats. Het wrak is opgedoken en wordt hier tentoongesteld inclusief alle kostbaarheden die zich aan boord bevonden. De schepen gingen altijd vol met waardevolle munten richting voormalig Indië. De rijksdaalders liggen dus allemaal tentoongesteld daar.

Onze laatste bestemming was Kalbarri N.P. een soort woestijnachtige omgeving met mooie kliffen en bijzondere rotsformaties. Het is alleen te warm om hier te wandelen en je wordt de hele tijd belaagd door zeer irritante vliegen. Irritant is zo’n beetje het meest uitgesproken woord tijdens de wereldreis, op een gegeven moment werd het zo erg dat Fre en ik het tot een verboden woord hebben uitgeroepen. Waardoor Luka nu de hele tijd roept ‘oh mama, je zegt het verboden woord”. Maar deze vliegen zijn echt hoogst irritant [ja mam, ze zijn zelfs erger dan op Bali] omdat ze de hele tijd op je gezicht gaan zitten, vooral bij je ogen en in je oren opzoek naar vocht. Na het zien van wat vergezichten houden we het voorgezien wat N.P. betreft. In Kalbarri hebben we nog wat gezwommen en gerelaxt op de camping.

Inmiddels zitten we nu in de auto en zijn we begonnen aan de terugreis naar Perth en rijden we door het dorre weidse rode bushlandschap met zeer harde wind. De weg is helemaal leeg dus dat rijdt lekker door. Het zal wel even wennen zijn om straks in Nederland weer in de bewoonde wereld te zijn.

De laatste overnachting in Perth hebben we doorgebracht bij een Nederlandse familie die we in NZ hebben ontmoet. Dat was even wat comfortabeler dan ons hotel op de heen weg! Zij hebben ook 2 kinderen, Fabian [6 jaar] en Lilly [1 jaar] en vooral Luka en Fabian hebben in NZ heel leuk samen gespeeld, het afscheid tussen Luka en Fabian ging dan ook gepaard met tranen. Het was een zeer leuk weerzien, de kinderen speelde heerlijk samen en Lola had ook een leuk speelkameraadje te weten kleine Lilly. Het was erg gezellig en heel erg leuk dat Kyung en Evard zo veel tijd voor tijd voor ons hadden vrij gemaakt. Kyung had heerlijk gekookt en de kinderen konden lekker zwemmen in hun zwembad. De kinderen hebben met zijn vieren op een kamer geslapen en wij hebben ’s avonds nog lekker aan de wijn gezeten. Deze ochtend hebben we met zijn allen uitgebreid ontbeten en we zijn ook nog met Kyung en Fabian naar het stand geweest. Voor onze terugreis kreeg ik ook nog eigen gemaakte gevulde speculaas mee van Kyung.

Inmiddels hebben we net de huurauto ingeleverd en gaan we zo naar het vliegtuig toe. We kijken terug op een zeer mooie reis, we hebben onvoorstelbaar veel gezien en meegemaakt. Als we er met de kinderen over praten kan je het zelf eigenlijk ook niet bevatten wat we allemaal gezien hebben en meegemaakt in zo’n korte tijd. Ook al heeft het niks concreets opgeleverd ik had het voor geen goud willen missen!!! En dan nu op naar Holland!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!